De wind waaide om onze oren. Wandelen in windkracht 9 in de duinen was een bijzondere gebeurtenis. Op de 48 meter hoge Schoorlse nok waaiden we bijna weg maar in de dalen was het prima wandelen. Dar bleven we ook zo veel mogelijk en ontweken de hoge duinen. De vlinders en libellen dachten hier net zo over want waar er maar even weinig wind was vlogen de juffers en libellen bij de poelen om ons heen. Er ging er zelfs een Steenrode heidelibel op mijn hand zitten. Heel rustig, zodat we hem goed konden bekijken. Een stukje verderop hingen twee Paardenbijters aan een tak, wonder boven wonder waaiden ze niet weg.

De heide staat er momenteel prachtig bij in het Noordhollands duinreservaat. Op paarse vlakte  liep een kudde schapen rustig te grazen. We genoten van het aanblik. Hugo moest natuurlijk even de schapen aaien en Sebas geniet op afstand van alles wat hij ziet. Zonder dat we er erg in hadden hadden we al weer 5 kilometer gelopen en waren we terug bij ‘Duinvermaak’.